Κι εκεί που όλα πήγαιναν καλά, αρχίζει να γίνεται πεισματάρικο. Θέλει επίμονα να γίνεται το δικό του και αρνείται τα πάντα σε σημείο που μπορεί να φέρει τους γονείς του στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Το πείσμα εμφανίζεται συνήθως σε ηλικία 3 – 4 χρονών και είναι και αυτό μια φάση, από τις τόσες που περνάει ο άνθρωπος στην εξέλιξή του. Αρχίζει πολλές φορές σε ηλικία 2 χρονών και εμπεδώνεται στα 3 χρόνια.
Με το πείσμα το παιδί προσπαθεί να επιβληθεί, να δείξει ότι έχει θέληση και να επιβάλλει την παρουσία του. Δεν ξέρει τρόπους, ούτε έχει την λογική των ενηλίκων για να ερμηνεύει τα αισθήματά του. Βρίσκει λοιπόν καταφύγιο στο πείσμα και την άρνηση. Το χαμόγελο, η κατανόηση και το χιούμορ είναι οι καλύτεροι τρόποι και σώζουν συνήθως τους γονείς.
Φροντίζουμε από πολύ νωρίς να μην τα εκνευρίζουμε, να έχουμε σταθερή συμπεριφορά απέναντί τους, να μην καταλογίζουμε ευθύνες, να τα συγχωρούμε, να συζητάμε μαζί τους και να τους δίνουμε την αίσθηση ότι είμαστε κοντά τους. Αυτό δημιουργεί ασφάλεια στα παιδιά και δεν νιώθουν την ανάγκη να «πεισμώσουν».
Οι γονείς είναι πάντα το σίγουρο καταφύγιο των παιδιών, Εκεί αναζητούν θαλπωρή, ζεστασιά, κατανόηση και όταν οι γονείς τα προσφέρουν πρόθυμα, τότε το παιδί βγαίνει εύκολα από την φάση της απομόνωσης και αυτοπροστασίας, όπως είναι η φάση αυτή του «πείσματος» την οποία ξεπερνούν γρήγορα, χωρίς ψυχική κούραση και για τους γονείς και για τα παιδιά.
