Το μάθημα θεατρικού παιχνιδιού στο σχολείο μας είναι βιωματικό, απελευθερώνει τη φαντασία και αυξάνει τη δημιουργικότητα. Είναι θα λέγαμε ένα παιχνίδι ύπαρξης και ελεύθερης έκφρασης, ένα παιχνίδι που αποτελεί την πρώτη μύηση του παιδιού στην τέχνη (Θέατρο είναι το ΠΑΙΖΕΙΝ), ένα παιχνίδι που αποτελεί την κύρια πηγή πολιτισμού.
Τα παιδιά με ευχάριστο τρόπο, αβίαστα, μέσα από το θεατρικό παιχνίδι, το Εκπαιδευτικό Δράμα, το Πράσινο Θέατρο, αλλά και τη δραματοποίηση παραμυθιών, μύθων, διηγημάτων, λογοτεχνικών κειμένων, ποιημάτων, τραγουδιών και ιστορικών γεγονότων, μέσα από ασκήσεις χαλάρωσης, συγκέντρωσης, σωματικής έκφρασης, εκμετάλλευση του τυχαίου, ελεύθερους αυτοσχεδιασμούς, κύριων κωμικών στοιχείων, παιχνίδι των ρόλων, παντομίμα, ασκήσεις με μάσκα, συνδυασμούς τεχνικών θεάτρου, συμβολισμούς, άσκηση γραπτού & προφορικού λόγου (δημιουργία και συγγραφή ιστοριών), απαγγελία, παιχνίδια ομαδικότητας, συναισθηματικής νοημοσύνης, πειραματισμού, έκφρασης και επικοινωνίας, κατασκευή και χρήση αντικειμένων, τη φωνή και τη σιωπή μας, τη χαρούμενη συμμετοχή, το γέλιο, τη ψυχαγωγία, τη δημιουργικότητα και τη φαντασία, μαθαίνουν να είναι ενεργοί συμμετέχοντες.
Τα παιδιά παίζουν θέατρο με ευχαρίστηση. Στόχος μας δεν είναι η τέλεια και αψεγάδιαστη παράσταση, αλλά η ερμηνεία ρόλων, η ελεύθερη ανάπτυξη της ‘μικρή τους’ και συνάμα περίπλοκης προσωπικότητας.
Μέσα από την δημιουργική αυτή τέχνη τα παιδιά εκφράζουν ό,τι τα συγκινεί. Μπορούν να παίξουν τις φαντασιώσεις, τις επιθυμίες και τους φόβους τους, τις καλές και λιγότερο καλές πλευρές του δικού τους εγώ. Βοηθάει στην κοινωνικότητα του παιδιού, ωριμάζει την συνειδητότητα του και αναπτύσσει το αίσθημα ευθύνης. Μπορεί να υποστηρίξει τη γλώσσα, την μουσικότητα και να γίνει κινητήριος δύναμη. Το θέατρο προσφέρει ένα πεδίο ελευθερίας στην «παιδική αναρχία», αλλά λειτουργεί και σαν προστατευτικό πλαίσιο που αγκαλιάζει την ορμή των παιδιών κατά την διάρκεια του θεατρικού παιχνιδιού. Επίσης μέσα από αυτό το ταξίδι οδηγούνται στην αυτογνωσία και στην αυτοσυνείδηση, βιώνουν με τον καλύτερο τρόπο την παιδική τους ηλικία, αποδεσμεύονται από συστολές και επιφυλακτικότητες, αναστολές και δισταγμούς και αποκτούν αυτοεκτίμηση. Αποκτούν επαφή με τις εικαστικές τέχνες (ζωγραφική, γλυπτική), το χορό, τη μουσική, το ρυθμό και τη μελωδία με αποτέλεσμα την ανάπτυξη αισθητικής τους.
Παίζοντας το παιδί Δρα – Ποιεί – Πράττει – Συμπάσχει, χρησιμοποιεί τις βασικές έννοιες Δομής – Αποδόμησης – Σύνθεσης – Επιλογής – Αφαίρεσης, εξοικειώνεται με την τέχνη του θεάτρου, αποκτά θεατρική παιδεία, προετοιμάζεται ως αυριανός ευαισθητοποιημένος, ενεργοποιημένος και προπάντων υποψιασμένος θεατής – ακροατής και αναπτύσσει προοδευτικά την απαραίτητη ευαισθησία απέναντι στα καλλιτεχνικά δημιουργήματα όπως και σε κάθε εκδήλωση του ωραίου στη φύση και τη ζωή.
